هر کس که با ولای تو دل آشنـا نکرد            لب تشنه ماند و روی به آب بقا نکرد

چـشمی که دید روضۀ نـورانـی تو را            دیـدار بـاغ خُـلـد طـلب از خـدا نکرد

هرگز نمی رسد به مشامش نسیم عشق            آن کس هوای قبر تو در سامرا نکرد

ای عسکری لقب، که غم تو عظیم بود            دل را غمی چو داغ تو ماتم سرا نکرد

عـالـم به عـمر کـوته تو گـریه می کند            یک غنچه لب به خنده ز داغ تو وا نکرد

قربان آن دلی که به شب های سوز و ساز            حتی به حبس، دامن شب را رها نکرد

دشمـن ز کـشـتـن تو کجا می کـند حـیا            جائی که او ز کشتن زهـرا حیا نکرد

هر گوشه از دل تو پُر از درد و غصه بود            جز زهـر کـینه درد دلت را دوا نکرد

دشمن پس از تو بُرد به کاشانه ات هجوم            تـنـهـا به زهـر دادن تـو اکـتـفـا نکـرد

ای گـل ز بی وفائی گـلـچـین روزگار            دنیای دون نصیب تو غیر از جفا نکرد